A…
A…
Nicedir kendimi kaybettiğimi, yazı yazmayı özlediğimi hissettiğimde anladım.
Uzun süredir bir zift gibi üzerime çöktü mutsuzluk…
Sahte gülümseyişlerle kendimi kandırdığımı şu an itiraf edebiliyorum…
Takılıyordum sıkça, canım neye isterse…
Sanki her şeyi en düzgün şekilde yapmam gerekiyor gibi yüklendikçe yükleniyordum kendime.
Bir mengeneye sıkışmış kalmıştım.
Ne kalabiliyor, ne de gidebiliyorum…
Arada sağa sola sararak aklımca kendimi rahatlatıyordum.
Oysa, ben, kendim olarak zaten iyiydim.
Ekstra hiçbir şey yapmama gerek yoktu ki…
Bunu yüreğimde hissedince rahatladım.
Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım.
Masmavi gökyüzü güneşiyle selamlıyordu kalbimi…
Yaşadığım huzur paha biçilmez…
İşte, şimdi yeniden ayağa kalkma zamanı.
Alfabemi yeniden yazma vakti…
Tuğba Ö… / 22 Mart 2016