Gözler…

“Bir gün de güne gülerek başla” dedi adam, yanındaki kadına.
Gözüm ilişti, hızlıca inceledim.
Gayet güzel, tertipli, kendilerini bilen, ayakları yere sağlam basan insanlar gibi duruyorlardı.
Ancak belli ki, birçok kişi gibi, bazı halleri içlerinde yaşıyordu onlar da.
Belki de çeşitli duygu patlamaları ya da mantıksal sorgulamalarını zamanlı zamansız birbirlerine yansıtıyorlardı.
Çözemedim.
Kadın, işe geç kalacağını söyleyip kalkıp gitti hızlı adımlarla.
Adam arkasından uzun uzun baktı…
Ne olmuştu aralarında bilemem ama, birbirlerini anlamaya çalıştıkları çok açıktı ve süreçte biraz zorlandıklarını hissettim. Normal…
Kim kimi tam olarak anlıyor ki?
Kendimizi ne kadar anlıyor, anlamaya zaman ayırıyoruz?
Kadını düşündüm, bir anda gözüme takılan gözleri, içime işledi.
Belki, içimdeki kadınlardan biriydi, sabahıma yansıyan.
Neydi o gözleri bu kadar karmaşık baktıran?
Birçok şey geçti aklımdan. Hiçbiri tatmin etmedi, cevap bulamadım.
Belki, bambaşka bir dünya arıyordur, baktığı her yerde.
Belki, öylesine, sadece bakıyordur.
Belki, bana öyle gelmiştir, sürekli anlam aramaya çalıştığımdan.
Belki de sadece uykusunu alamamış ve uyanmaya çalışıyordur.
Her şey mümkün.
Hissettim…
Hayatımızın en güzel anlarında, daha güzellerini beklerken geçiriyoruz günlerimizi…
Hep bir yerlere yetişme kaygısı, birçok şeyi yapma derdi ya da birileri gibi olma çabası.
Beylik laflar ede ede her anı sabote etmemiz de cabası.
O gözler, bana kendimi sorgulattı.
Benden dahası yok, bugünümden ötesi yok.
Bu kadarım, bu kadarız, sadece bu.
Kabul etmek zor olabiliyor.
“Onca çaba boşa mı?” diyor içimdeki ses.
Kocaman gülümsüyorum kalbime.
Her halimiz canımın içi, hayatımıza diktiğimiz bir fidan…
Ve eyvallah bu kadarım, ne olmuş?
Ve iyi ki bu kadarım.
İyi ki benim.
Devamı da bende kalsın…

Sevgiyle…

Tuğba Ö.B. / 27.07.2022

Model: Ben / Fotoğraf: Karina Akça (2022)