Ahh İstanbul…
Ahh İstanbul…
“Ah İstanbul, İstanbul olalı/Hiç görmedi böyle sevgi…”
Şarkısında ‘keder’ diyordu Sezen Aksu, ben ‘sevgi’ demeyi tercih ediyorum.
Çünkü benim İstanbul sevgim bir başka…
Bilmiyorum belki çocukluğumun güzel günlerini hatırlatıyor hâlâ,
Veyahut da hayatımın son 3 yılının en keyifli zamanlarını…
Ya da belki, şu an oraya uzaktan bakan biri olduğumdan sadece bir özlem veya tutkudur hissettiğim.
Tıpkı bir kavuşulamamış bir sevgiliye hissedilenler gibi…
Kavuşmak da gerekmiyordur belki…
Öyle ya, yaşayamayan bu şehre hayran, orada yaşayan ise bin pişman…
Kime dokunsan “Aah” çekiyor…
“Bilmiyorsun, bu şehrin trafiğini, kalabalığını…” diye başlıyor cümleler…
“Sen tadını çıkaramıyorsan ben ne yapayım” demek istiyorum, vazgeçip susuyorum…
Bakıyorum yüzlerine ve “Haklısın be kardeşim…” çekiyorum.
Herkes kendisine göre haklı…
Aslında herkes kendine saklı…
Sabah sabah niye hüzünlendim böyle bilmiyorum…
İşe geldiğim gibi bilgisayarımın ekranında gördüğüm ‘İstanbul’ fotoğrafı, ilk kez hüzünlendirdi beni…
Allak bullak oldum… Olsun, bugün de böyle…
Ben böyle de seviyorum kendimi, hayatımı, özlediklerimi ve de İstanbul’u…
Ne demişti usta, “Seni uzaktan sevmek, aşkların en güzeli…”
Belki benim İstanbul sevdam da böyledir…
Eee böylesi de iyi…
E haydi, arrivederci…
29 Temmuz / 2015