Hayret
Bazı insanlara hayret ediyorum. Şaka gibiler…
Hareketlerini şaşkınlıkla izliyorum.
İzlemekten başka bir şey yapamıyorum çünkü onlar için.
Haa bir de “Allah akıl fikir versin” diye dua edebiliyorum, tabii ki insafımdan. Hakikaten acınası haldeler. Yazık…
Hallerinden belli, para gani. O davet senin, bu ziyafet benim… Takıda tokada birbirleriyle yarışıyorlar, sokağa asla fönsüz adım atmıyorlar…
Sözde herşeyin farkındalar, her etkinlikte ön sıradalar.
Özetle, karşıdan bakıldığında, “hayat onlara güzel…”
Ama bence değil…
Oldum olası bu tarz insanların günümüzden farklı bir yerde, bambaşka bir mekanda yaşadığını düşünürdüm.
Tabii ki fiziksel olarak değil de, ruhani veya akli olarak burada değiller belli.
Bu fikrimde yanılmadığımı hissedince içim acıyor. Üzülüyorum, acıyorum…
Belki abartıyorum ama yok ya bu kadar olmamalı. Görmemişliğin de bir sınırı olmalı…
Tabii ki herkes gezsin, yesin, içsin giyinip kuşansın. Hayatının tadını köküne kadar çıkarsın. Saygım var. Amaaa herşeyin de bir adabı var. Örneğin, çok ciddi üst düzey bir toplantıda cart renkte bir elbise giyilmesi nasıl tuhaf kaçıyorsa, bir mevlitte de baloya gider gibi giyinmek de o derece alakasız duruyor bence.
Tamam, son dönemlerde her yerde moda konuşuluyor.
Tamam, herkes kendi tarzını yaratıyor.
Tamam, herkes herşeyi çok iyi biliyor da, biraz da kişinin kendisini tanıması ve üzerinde güzel duranı giymesi daha hoş oluyor. Yani biraz objektif bakmalı insan. Gösterişli olmak veya dikkat çekmek uğruna komik olmamalı, değil mi?
Cemiyet fotoğraflarına bakarken çok gözüme battı bu tarz tipler, yazmadan duramadım… İçimde patlardı yoksa…Sakın kıskandığımı düşünmeyin, umurumda değiller. Göz zevkimizi bozmasınlar yeter…